۱. سبک بازی منچسترسیتی و کنترل کامل بر جریان مسابقه
منچسترسیتی بازی را با مالکیت بالا و پاس‌های متوالی آغاز کرد و توانست ریتم مسابقه را در اختیار بگیرد. پپ گواردیولا بار دیگر با استفاده از آرایش ۳-۲-۴-۱، برتری عددی در خط میانی ایجاد کرد و فشار را از همان لحظات ابتدایی بر لیورپول وارد کرد. گوندوغان و دی‌بروینه با حرکات عمقی و پاس‌های قطری فضا را باز می‌کردند. در سمت چپ، جک گریلیش با حرکات انفجاری بارها دفاع لیورپول را به چالش کشید. استفاده از مدافعان کناری در نقش هافبک نیز اجازه می‌داد تیم به‌راحتی پرس را بشکند. سیتی با تسلط کامل در فاز انتقال و ضدپرس، توپ را به‌ندرت از دست می‌داد. در نهایت، این سبک بازی منظم، پایه‌گذار خلق موقعیت‌های پرشمار شد.

۲. پاسخ لیورپول با حملات سریع و ضدحملات هوشمندانه
اگرچه لیورپول در مالکیت توپ عقب‌تر از سیتی بود، اما در لحظات بحرانی توانست با ضدحملات سریع، خط دفاع سیتی را غافلگیر کند. صلاح و دیاز با فرارهای پشت مدافعان نقش مهمی ایفا کردند و با پاس‌های طولی ترنت الکساندر-آرنولد تغذیه می‌شدند. سیستم ۴-۳-۳ کلوپ به‌گونه‌ای تنظیم شده بود که تیم بتواند در لحظات از دست رفتن توپ حریف، سریعا با دو پاس به محوطه برسد. آن‌ها از اشتباهات جزئی سیتی در عقب زمین استفاده کردند تا موقعیت‌های خطرناکی بسازند. حتی در نیمه دوم، کلوپ با آوردن جوتا، بار هجومی تیم را بیشتر کرد. این رویکرد واکنشی باعث شد لیورپول تا دقایق پایانی در بازی باقی بماند. هرچند کم‌دقتی در ضربات آخر مانع از تبدیل موقعیت‌ها به گل شد.

۳. جنگ تاکتیکی در خط میانی و تغییرات مربیان در طول بازی
نبرد اصلی در میانه زمین میان رودری، دی‌بروینه و برناردو در برابر هندرسون، مک‌آلیستر و جونز بود. سیتی با مثلث منعطف خود، به‌راحتی فضاها را اشغال می‌کرد و توپ را در اختیار داشت. لیورپول اما با دوندگی بالا سعی می‌کرد فضا را ببندد و بازی سیتی را مختل کند. در نیمه دوم، هر دو مربی با تعویض‌های دقیق، تاکتیک‌ها را به‌روز کردند. گواردیولا با آوردن آلوارز، فشار روی خط دفاع لیورپول را بیشتر کرد. در مقابل، کلوپ با تعویض آرنولد و تغییر جناح‌ها، سعی کرد روند بازی را به سمت ضدحملات ببرد. این تعادل تاکتیکی باعث شد بازی تا لحظات پایانی از هیجان بالایی برخوردار باشد. رقابت دو مربی در سبک، سرعت و تفسیر بازی، یکی از نکات برجسته این دیدار بود.

۴. تأثیر بازیکنان کلیدی بر نتیجه نهایی مسابقه
در این بازی، نقش بازیکنان کلیدی در هر دو تیم کاملاً مشهود بود. در سمت سیتی، دی‌بروینه با دید عالی و پاس‌های خطرناک بارها خط دفاع لیورپول را باز کرد. همچنین گریلیش و آکانجی در حفظ فشار و بازگرداندن توپ مؤثر بودند. از طرف دیگر، صلاح با تحرک دائمی در سمت راست و پاس‌کاری با جوتا، لحظات خطرناکی را خلق کرد. دروازه‌بان‌ها نیز نقش مهمی داشتند؛ ادرسون با چند واکنش سریع مانع از گل‌زنی لیورپول شد و آلیسون نیز با خروج‌های مناسب بارها سیتی را متوقف کرد. با این حال، هماهنگی بهتر بازیکنان سیتی در فاز دفاعی و مالکیت، در نهایت نتیجه را به نفع آن‌ها کرد. ستاره‌های سیتی موفق‌تر از رقبایشان ظاهر شدند و تفاوت را رقم زدند.

۵. نتیجه‌گیری تاکتیکی: چه تیمی برتر بود و چرا؟
از منظر تاکتیکی، منچسترسیتی با اجرای دقیق‌تر برنامه‌هایش، تیم برتر میدان بود. مالکیت بالا، برتری در خط میانی و ایجاد فضای بازی برای وینگرها، سه فاکتور مهم پیروزی آن‌ها بود. لیورپول اگرچه توانست با ضدحملات خطرناک بازی را متعادل کند، اما در کنترل ریتم و دقت نهایی کم آورد. سیتی در هر سه فاز بازی یعنی دفاع، میانه و حمله، ساختاریافته‌تر و منظم‌تر عمل کرد. کلوپ نتوانست در برابر چرخش‌های سریع توپ سیتی، سیستم مناسبی ارائه دهد. در نهایت، تصمیمات سریع‌تر گواردیولا در جریان مسابقه باعث شد سیتی یک قدم جلوتر باشد. این بازی بار دیگر نشان داد که برتری تاکتیکی در سطح بالا، نقش کلیدی در تعیین سرنوشت مسابقه دارد.